Met 13 nominaties waarvan slechts 3 verzilverd (in de kleine categorieën Visual effects, Art direction & Make-up), mag deze prent de grote verliezer genoemd worden van de Oscars 2009. De marketingafdeling had nochtans goed haar best gedaan. In de aanloop van de première was de publiciteitscampagne niet te ontwijken. Ook het merkwaardige verhaal van de lichamelijk oudgeboren en steeds verjongende Benjamin Button zal heel wat mensen erg nieuwsgierig gemaakt hebben. Het feit dat regisseur David Fincher aan het roer stond, deed vermoeden dat achter al die reclamepoespas wel degelijk een bijzondere film schuilging. Eerdere films als het onvergetelijke Se7en en Fight Club zullen bij velen nog op hun netvlies gebrand staan: Harde, donkere verhalen die je niet onberoerd laten.
Visuele kracht
Ondanks al deze veelbelovende factoren is het toch een koude douche geworden bij de Oscars, maar dit wil niet zeggen dat plots de film niets meer waard is. Die 13 nominaties komen niet uit de lucht gevallen en de drie gewonnen (weliswaar kleine) Oscars tonen waar de kracht van deze film zit: de visuele creativiteit. We volgen het hele levensverhaal van de twee geliefden, voor het grootste deel gespeeld door Brad Pitt en Cate Blanchett. Het verjongen en verouderen van acteurs is niets nieuws in de filmwereld, maar de geloofwaardigheid die hier bereikt wordt is fenomenaal. Door gebruik van licht, camerahoeken en make-up zien we Pitt en Blanchett respectievelijk erg overtuigend verjongen en verouderen. Ook naast de spelers valt er heel wat te bewonderen. De sfeervolle decors spatten van het scherm, zo sterk dat het af en toe misschien zelfs overgestileerd genoemd kan worden.
Dik twee en een half uur zit je je te verwonderen over deze visuele creativiteit, maar jammer genoeg sneeuwt het tegelijkertijd ook het vrij dunne verhaal onder, dat wel erg rustig verder kabbelt. Het kan een mengeling genoemd worden van een bijzonder levensverhaal à la Forrest Gump en een liefdesverhaal in de stijl van The Notebook. Slechts sporadisch weet het echter dezelfde gevoelige snaar te raken zoals deze films doen. De grote aandacht voor het uiterlijke belet dat de film echt onder je huid kruipt. Hoewel Benjamin Button heel de film op de voet wordt gevolgd, blijft hij voor de kijker toch op een afstand staan. Hetzelfde geldt voor de liefdesrelatie.
Magere Hein
Hiermee is echter niet alles gezegd over de inhoud. Fincher kennende kan het niet allemaal slechts uiterlijk vertoon zijn. Zijn films bevatten thema's die misschien niet meteen aan de oppervlakte te vinden zijn en dat is ook hier het geval. Hij grijpt dit uitzonderlijke geval aan om ons weerom met een minder aangenaam thema te confronteren: de dood. Het doorademt de hele film. De inleiding vertelt over een vader die zijn zoon verloren heeft in de oorlog en daarom een klok bouwt die terugdraait. In het omkaderend verhaal leest een dochter haar stervende moeder het dagboek van Benjamin Button voor, terwijl buiten de allesverwoestende orkaan Catherina voorbij raast. Benjamin wordt stokoud geboren en wordt gedumpt in een bejaardentehuis waarin de oudjes komen en gaan. Terwijl Benjamin schijnbaar jonger wordt, zien we de mensen om hem heen verouderen en sterven. Fincher lijkt ons te willen zeggen dat een echt levensverhaal gedoemd is om een doodsverhaal te worden. Het hoogtepunt van de film ligt dan ook niet aan het einde, maar in het midden waar Benjamin in de kracht van zijn leven is en voor een korte tijd ook zichtbaar dezelfde leeftijd heeft als zijn geliefde.
The Curious Case of Benjamin Button is zo uiteindelijk een ontnuchterende film geworden die stemt tot reflectie over leven en dood. Hoe kleurrijk het leven ook kan zijn, op een bepaald moment houdt het op. Of om de woorden van Forest Gump compleet te maken: "Life is like a box of chocolates: you never know what you're gonna get... but one day the box is empty."
Score: 3,5/5
The Curious Case of Benjamin Button - David Fincher (The Kennedy/Marshall Company, 2008)
