Vreemde verzen
De bijbel kent af en toe van die vreemde verzen. Als je de rest eromheen leest valt het niet altijd direct op, maar als je er wat langer bij stilstaat, kan je een frons niet onderdrukken. Moest hier nu echt kostbaar papier, inkt en ruimte aan gegeven worden? Wat wilde God hier nu mee zeggen?
Het leuke van zulke verzen is dat ze vaak een verrassende boodschap bevatten, of een bekende boodschap in een verrassende verpakking. Je moet dan wel dieper willen zoeken en niet te snel opgeven. Een tekst die ook in deze categorie valt is Ex. 22:20:
Leef als mensen die aan mij gewijd zijn. Eet geen vlees van een dier dat door een roofdier is gedood; dat moet je aan de honden geven.
Toen ik dit vers las, was ik verbaasd over waarom het tweede gebod nu gekozen was als ultieme illustratie van een toegewijd leven. Er zijn heel wat relevantere voorbeelden te bedenken dan geen vlees eten van een prooidier. Daarom ging ik me wat meer verdiepen in de achtergrond van dit vers.
Het verbond
Op het moment dat deze geboden gegeven worden is Israël net bevrijd uit Egypte en staan ze bij de berg Sinaï. Daar sluit God een verbond met hen, dit wordt beschreven in Exodus 19-24. Het beschrijft een unieke gebeurtenis, geen ander volk had een God dat een verbond met hen sloot, geen ander volk had een God die zichzelf en zijn wil zo duidelijk bekend maakte aan het volk. Door het verbond dat God met hen sloot krijgt Israël een speciale positie voor God en voor de andere volkeren. Israël was apart gezet en bestemd als heilig volk (Ex. 19:6).
Dit hele gedeelte staat ook vol van de heiligheid van God. Hij was zichtbaar aanwezig op de berg Sinaï en de mensen moesten zich uitgebreid reinigen voor de verbondsluiting. Gods heiligheid is zo overweldigend dat ze zelf niet met God durven te spreken en ze sturen Mozes als afgevaardigde. God geeft daar aan Mozes deze geboden voor het volk Israël.
Een illustratie
De geboden die God geeft, gaan over een heel divers scala aan onderwerpen. Het eerste gedeelte van dit vers is een soort tussentijdse samenvatting van de voorgaande geboden. De centrale boodschap is dat men heilig moet leven, aan God toegewijd. Als illustratie hiervan wordt het tweede gebod gegeven: eet geen vlees van een dier dat door een roofdier is gedood.
Deze uitweiding is niet direct hét voorbeeld dat ik zou bedenken als ik een treffende illustratie zou zoeken om toewijding uit te drukken. Toch komt de verbinding tussen heiligheid en koosjer eten veel voor doorheen de Bijbel. Door het eten van onrein voedsel werd men zelf ook onrein. Het aanraken of het eten van dit vlees maakte iemand onrein tot de avond (Lev. 11).
Omdat God Israël had bestemd tot een heilig volk moesten ze zich niet onrein maken, al was het maar voor één dag. Want de kleinste onreinheid maakte iemand ongeschikt voor de dienst van God. God vraagt hier totale toewijding, tot in de kleinste geboden.
Toewijding
Hierdoor is dit vreemde verbod juist een schitterende illustratie dat we God toegewijd moeten zijn in elk aspect van het leven, zelfs in zoiets ogenschijnlijk onbenulligs als het eten van vlees. We moeten geen concessies doen in dingen die niet belangrijk lijken, maar die wel afdoen aan onze inzetbaarheid voor God.
Hoewel wij niet meer onrein worden door dingen die van buiten komen, waarschuwt Jezus ons voor de onreinheid die van binnen komt: "Niet wat de mond ingaat maakt een mens onrein, maar wat de mond uitkomt, dat maakt een mens onrein." (Mat. 15:11). We moeten God toegewijd zijn, niet alleen in de uiterlijke dingen, maar ook in onze innerlijke houding. De oproep blijft: wees heilig en God toegewijd in alle aspecten van het leven.
