Veel te laat heb ik U lief gekregen, o schoonheid zo oud en toch zo nieuw.
Veel te laat heb ik U lief gekregen.
Binnen in mij was Gij en ik was buiten, en daar zocht ik U.
Lelijk als ik was, stortte ik mij op de mooie dingen die Gij gemaakt hebt.
U was bij mij, maar ik was niet bij U.
Die dingen hielden mij ver van U verwijderd.
Toch zouden ze niet bestaan, als ze niet in U bestonden.
Toen hebt Gij geroepen en geschreeuwd en mijn doofheid doorbroken.
Geschitterd en gestraald hebt Gij en mijn blindheid verjaagd.
Een heerlijke geur hebt Gij verspreid en diep ademde ik die in.
En nu snak ik naar U.
Ik heb u geproefd en sindsdien honger en dorst ik naar U.
Gij hebt mijn hart geraakt en het is ontvlamd in verlangen naar uw vrede.
(Augustinus, Belijdenissen, boek X)
