Het leven als voetbalsupporter
“Laat er geen twijfel zijn. RSC Anderlecht is DE beste ploeg van het land. En dan zijn we nog bescheiden, want eigenlijk zijn WE de beste ploeg van de wereld!”
Klinkt bovenste zin je bekend? Hij werd uitgesproken door een Anderlechtsupporter, ikzelf. Nu weet ik wel dat Anderlecht niet de beste ploeg van de wereld is (wel van België uiteraard) en ik ben (ondanks mijn gigantisch – kuch - voetbaltalent) ook geen speler of staflid van Anderlecht. Tóch zeg ik dat “wij” de beste ploeg zijn. Ikzelf, als supporter, voel mij één met deze ploeg. In goede tijden (wanneer we de titel halen) en in slechte tijden (wanneer we de titel niet halen). Velen slagen er niet in dit te begrijpen, maar voetbalsupporters onder jullie zullen dat wel doen.
De ervaring
Laat mij jullie eerst iets vertellen over de ervaring die deze supporter heeft als hij naar een voetbalmatch gaat. Een topmatch, tussen mijn ploeg (RSC Anderlecht) en de grootste rivaal (Standard Luik).
Een paar uur voor de match, alles wordt klaargezet om te vertrekken. Een exacte kopie van het voetbaltruitje dat de spelers zullen aanhebben wordt aangetrokken. Sjaals worden rond de nek gelegd, petjes met het logo. Ik voel het in mijn buik. De spanning. Ik kijk naar mijn vader, en zie dat hij het ook voelt. We zijn klaar om te vertrekken. In de auto wordt er uitvoerig over voetbal gepraat. Mijn vader haalt nog enkele memorabele matchen op van tijdens de glorieperiode, en zo wordt deze rit er eentje die de innerlijke trots over MIJN club opwakkert.
Omdat ik zo van de sfeer hou, zitten we 20 minuten voor het begin al in het stadion. De verdeling van het stadion is duidelijk. Eén kleine tribune is rood gekleurd, de kleur van de aartsrivaal. De rest van het stadion is paars en wit. De kleuren van ONS team. Voor de match wordt er uitvoerig gezongen, vooral in de tribune achter de goal, waar de die-hards zitten. De “spionkop” noemen ze deze tribune, altijd staanplaatsen en meestal ook zij die beslissen welke liedjes er worden gezongen en de rest van het publiek meetrekken.
Wat volgt is een match. Niet alleen op het veld, maar ook ernaast. De rode supporters proberen, ondanks zwaar in de minderheid, luider te zingen dan de paarse supporters. Verborgen onder de gezangen zijn de zenuwen waar elke supporter nu mee kampt. En dan gebeurt het. Een goal. 1-0. Niet te geloven. Alles wat paars is springt recht en juicht. Een oorverdovend lawaai ontspringt. In het rode vak, wordt het plots heel stil. De paarsgekleurde spelers lopen als een gek achter de man die scoorde, die als een nog grotere gek naar de supporters loopt. Zijn naam wordt gezongen. Mensen beginnen te springen. Na de eerste euforie volgt een resem liederen. De rode supporters, die al een hele vlaag middenvingers over zich hebben gekregen, worden uitvoerig bespot.
Ik kan zo doorgaan en de hele match doorlopen (die eindigde op 3-2, met de laatste beslissende goal gevallen in de 89e minuut, waarna het bovenstaande proces zich herhaalde maar dan 2 keer zo erg), maar ik denk dat jullie het wel snappen.
Voor een supporter zijn die 90 minuten de belangrijkste van de week. Ze bepalen dan ook vaak het humeur van de supporter na de match. Nu is niet elke match even beladen als deze - gelukkig, anders had ik nu al hartproblemen, maar het typeert wel het gevoel dat een supporter heeft. Een supporter gelooft in zijn ploeg, staat er achter en neemt zonder twijfelen aan dat zijn ploeg de beste is. Hij “gelooft” in zijn club.
WIJ tegen ZIJ
Natuurlijk bestaan er gradaties in het supporteren maar het gevoel van het “wij” tegen “zij” tijdens de match is redelijk algemeen. Maar is deze vijandigheid niet verkeerd? Sommigen menen van wel.
Ikzelf, meen van niet. Want deze vijandigheid is geen “echte” vijandigheid. OK, sommige supporters overdrijven (en trekken deze vijandigheid door naar het dagelijkse leven), maar voor de meeste is die “vijandigheid” alleen op vlak van voetbal. Je beste vriend mag dan nog in het rode vak zitten, die 90 minuten is hij voor even niet meer je beste vriend, maar gewoon “de vijand”. De dag nadien, is hij weer je beste vriend en is er niets gebeurd.
Aan de andere kant, heb je al die andere supporters van jouw team. Het stadion is gevuld met managers en werklozen, autochtonen en allochtonen, hooggeschoolden en laaggeschoolden,… Maar op dat moment, maken al die dingen niet uit, je bent samen één. Mensen van alle soorten komen samen om achter hun team te staan. In vele stadions wordt dan ook het liedje “You’ll never walk alone” gezongen.
Maar wat denken jullie? Reageer hieronder!
