Kranten en journaals hadden het de laatste tijd nogal wat over Samuel. Samuel, het kind van een Belgisch homokoppel dat via een draagmoeder in 2008 in Oekraïne werd geboren. Klein probleem... Samuel kreeg geen paspoort en belandde in een weeshuis. Arme ouders. Nu is alles in orde en Samuel kwam afgelopen zaterdag naar België. Eind goed, al goed?
Wie is eigenlijk het slachtoffer in deze zaak? De nieuwsberichten hadden nogal wat medelijden met het koppel.
Hoe erg! Ze willen alleen maar een kind en moeten daarvoor jaren miserie trotseren.
Voor mij is het slachtoffer absoluut niet het koppel. Een koppel wil kinderen en zoekt in Oekraïne een vrouw die voor hen een kind op de wereld zet. Moeten we dan verbaasd zijn als daar problemen van komen? Terecht zeggen mensen als Paul Geudens (Gazet van Antwerpen) dat er veel meer mis kan gaan met zo'n buitenlands draagmoederschap dan alleen paspoortproblemen.
Ik meen dat in heel deze zaak het kind het enige slachtoffer is. Wat heeft dat kind moeten doorstaan? Baby's moeten zich kunnen hechten, kinderen hebben een stabiele, duidelijke omgeving nodig. Hoe verwarrend is het leven van dat kind tot hiertoe al geweest... Vinden we echt dat het gezond en goed is voor een kind om dat, in opdracht van een Belgisch koppel (al dan niet holebi), in Oekraïne op de wereld te zetten? Vinden we dat normaal?
Er moet in België een duidelijke wetgeving komen, absoluut! Toestanden, zoals die met Samuel, mogen niet meer voorkomen. In heel het denken over zo'n wet moet het kind centraal staan. Zo'n wet moet voluit het belang van het kind zoeken, zonder bang te zijn van bepaalde groepen (zoals de holebi-beweging). Ethische vooruitgang mag niet betekenen dat alles zomaar toegelaten moet worden.
TIP: Lees eens het standpunt van Paul Geudens 
(Gazet van Antwerpen)
