Het Xnoizz Flevo festival, zoals het tegenwoordig heet, is het grootste christelijke muziekfestival van de Benelux. Een lang weekend vol muziek van alle genres op verschillende podia, maar ook met lezingen, samenkomsten, en ontelbare standjes allerhande, winkeltjes en dergelijke.
Veel te veel om in één keer te verslagen, dus gaan we het over verschillende artikels splitsen. We beginnen met een impressie van de hoofdpodia, waarop dus de grootste bands speelden van het hoofdprogramma.
Omdat er nog ontelbare andere dingen te doen waren, heb ik natuurlijk niet het hele hoofdprogramma meegemaakt. Het eerste wat ik meemaakte op het hoofdpodium vrijdag was de Nederlandse nieuwe band People Get Ready. ‘Nieuwe band’, mag je wel met een korreltje zout nemen, want behalve de groepsnaam was er eigenlijk niet zoveel nieuws aan, het was gewoon de sferische indierockband This Beautiful Mess die om één of andere duistere reden een naamsverandering ondergaan had. De muziek was misschien ‘puntiger en steviger’ in hun nieuwe nummers, maar zo wereldschokkend vond ik het verschil in sound met hun vorig materiaal persoonlijk niet. En als je dezelfde muzikanten op het podium hebt, en dan ook nog een aantal oudere nummers speelt is het al helemaal de vraag waarom een band opeens een andere naam heeft... Maar al bij al best een goed optreden van een goede band die zijn plaats op het hoofdpodium best verdiende.
De volgende act op het hoofdpodium was voor mij één van de vele onbekenden om te ontdekken. Stellar Kart wordt verondersteld een punkgroep te zijn, en klinkt ergens ook wel zo, maar ik geloof nooit dat hun muziek de echte liefhebbers van het genre kan aanspreken. Hun gladgestreken pop-punk waar je nog geen grootmoedertje mee kan irriteren en hun doodschattige ongevaarlijke uiterlijk waren zo ongeveer het tegenovergestelde van alles wat ik met het woord ‘punk’ associeer, vrees ik. En hun afsluiter en X-noizz radiohitje ‘Spirit in the Sky’ (een cover trouwens) blijft irritant lang in je kop zitten.
Zaterdagnamiddag was er Only Seven Left, op het ‘frontline’-podium dat in het meer stond. Op zich goed ineengestoken en professionele pop-rock met een zanger die aan een piano zat en een uitgebreide band had. Ze gaven mij een beetje een ‘rock academie’-gevoel, misschien ook omdat het allemaal zo’n jonge kereltjes waren. Omdat er nog andere dingen waren die ik wilde zien ben ik nogal snel verdwenen daar, en toen ik terug aankwam stond Stellar Kart wederom te spelen voor een enorme hoop mensen van alle leeftijd die in het water en op het strand aan het dansen waren.
De grote groepen van het avondprogramma op de hoofddag vielen een beetje tegen. De grote teleurstelling kwam met Kutless, een Amerikaanse rockband die in mijn geheugen veel harder klonk, maar die in de praktijk grotendeels ongeïnspireerde Hillsongs-achtige worshiprock speelde, waarbij ik ook nog eens een aantal covers meende te herkennen. Er is natuurlijk een grote markt voor dit soort muziek, maar ik had net iets anders verwacht en was niet onder de indruk... De volgende in rij was het Nederlands-Zuid-Amerikaanse Trinity, een aantal zendelingskinderen die een soort van eclectische wereldmuziek speelden. Persoonlijk vond ik ze er wat verloren staan op het grote podium, en denk ik dat ze in kleinere en intiemere setting meer tot hun recht gekomen waren. Maar misschien kwam het ook door de stijlbreuk dat ik niet in de stemming was voor hun muziek.
Het laatste wat ik meepikte van het hoofdpodium kon me dan verrassend genoeg weer wel bekoren. De vrolijke vlotte pop/rock van The Afters had niet de pretentie om iets anders te zijn dan vrolijke radiovriendelijke rock voor alle leeftijden, maar het werkte. De zanger was wel een goede entertainer die het publiek nog een paar leuke verhaaltjes wist te vertellen, waaronder een bizar verhaal over hun vorige bassist, MySpace en liefde op het eerste gezicht. Geen super-originele muziek, maar desondanks een goede live-band waar je vrolijk van wordt.
Door andere optredens en journalistieke taken heb ik waarschijnlijk de twee beste optredens van die dag op het hoofdpodium moeten missen, dus van Anberlin en Leeland kan ik geen impressie geven, maar naar wat ik van anderen gehoord heb waren die meer dan de moeite waard.
In het volgende deel zullen we kijken naar de muziek van de zijpodia.
