In het vorige verslag van het Xnoizz Flevo festival ging het over de muziek op de hoofdpodia, maar er was natuurlijk veel meer en interessanter voor de muziekliefhebber. De zijpodia en de kleinere tenten van het festival geven een heel interessante waaier aan afwisseling in heel uiteenlopende stijlen.
De eerste band die ik in de music and more-tent zag was het metalgezelschap Slechtvalk, wat altijd een belevenis is om mee te maken. De bandleden waren uitgedost als middeleeuwse krijgers, bijgestaan door een monnik achter de toetsen, en speelden hun typische mix van black- en deathmetal, waarbij de zware blastbeats, gruntstemmen en distortion-gitaren af en toe afgewisseld met een stukje middeleeuwse samenzang of sferische keyboard-impressie. Spijtig van het geluid, waarvan de bassen zo hard stonden dat je er bijna hardkloppingen van kreeg, en waarvan een seismograaf zwaar alarm zou slaan, maar zeker de moeite waard om gehoord en gezien te hebben!
Door een of ander misverstand met het programma dacht ik dat ik op dezelfde plaats een paar uur later een hardcore-groep zou aantreffen, maar in de plaats daarvan was Manafest bezig met zijn heel energieke rap-rock cross-over. Niet de muziek waar ik voor in de stemming was op dat moment, maar desondanks een heel sterke performance. Ik moest na een paar nummers alweer op weg, want ik wilde de Duitse singer-songwriter Daniel Benjamin zien, die midden in de spiegeltent samen met zijn vrouw heel mooie liedjes speelde, met veel tokkeltjes en arpeggiofiguren, en veel gevoel voor sfeer en breekbaarheid.
De laatste band van die dag was The Violet Burning, een oude bekende, en een rockband met een eigen identiteit die staat als een huis. Ze werken aan een nieuw album waarop redelijk harde rocknummers staan, en dat was duidelijk te merken, maar ook hun klassiekers werden met veel overtuiging en gevoel gebracht.
Zaterdag was de eerste band in de namiddag het Rend Collective Experiment, die zogenaamde organische worship brachten. Ik vond het concept erachter en de kleine instrumentjes en arrangementen wel leuk, maar toch had ik een iets minder standaard geluid verwacht.
Had hij de nacht ervoor nog een keihard optreden gegeven met zijn band The Violet Burning, dan was Michael Pritzl zaterdagmiddag present om alleen gewapend met een akoestische gitaar op een heel andere maar even overtuigende manier het beste van zichzelf te laten zien.
Het Eins Zwei Orchestra is een van de vele groepen uit de Sally Forth-stal, waarin ik weeral een paar bekende gezichten meende te herkennen die denk ik meespelen in This Beautiful Mess en The Spirit That Guides Us. Ondanks de eigenheid en originele details was het toch wel heel herkenbare Sally Forth-muziek. Wat niet onbegrijpelijk is, want de vele groepen en zijprojectjes van dit label bestaan grotendeels uit dezelfde mensen in wisselende combinaties en muziekstijlen. Maar een heel sterk optreden in een verdiend overvolle tent!
Wat ik spijtig genoeg bijna volledig gemist heb, omdat ik niet binnen geraakte, waren de Geliefden, oude Nederlandse liturgische muziek gearrangeerd à la Sufjan Stevens en Danielson, met veel klokkenspelletjes en blazertjes. Maar ik was net te laat, en de spiegeltent was overvol. Het kleine stukje dat ik gehoord heb, klonk wel heel origineel en verfrissend, zeker in aanmerking genomen dat het om oude gereformeerde kerkmuziek gaat... Iets om in het oog te houden!
De allerlaatste afsluiter van het festival was meteen ook een van de meest memorabele: de hoog-energetische folkpunk van Flatfoot 56 was een ware vuurbal en niet te stuiten. Ondanks een irritant hoog aantal technische problemen zoals ruis, niet-werkende micro's, gebroken mandolinesnaren en een kapotte basgitaarband, stonden ze er als een huis. De zaal werd gek, en de muzikanten schreeuwden en speelden zich de ziel uit het lijf op bas, drum, gitaar, mandoline en doedelzak. Een sterk hoogtepunt als einde van het festival!
