Op school ben ik na een half jaar gestopt met Frans. Mijn examen Engels heb ik wel gehaald, maar het was heel nipt. Toen ik klaar was met school wist ik één ding zeker: ik heb echt geen talenknobbel. Dat was ook een van de redenen waarom ik lang gedacht heb dat zendeling zijn gewoon niet voor mij is weggelegd. Maar God was niet onder de indruk van mijn onvermogen om talen te leren. Eerst stuurde hij mij naar Engeland en nu ben ik in België en leer ik Nederlands.
Een aantal maanden geleden ben ik een week meegegaan op een tienerkamp waar alleen maar Nederlands gesproken werd. Ook voor mij hebben ze geen uitzondering gemaakt. Dat vond ik ook goed, want een van mijn redenen om mee te gaan op dat kamp was om de taal te leren. Maar het kwam regelmatig voor dat ik geen idee had waarover de anderen aan het praten waren en dat ik niet verstond wat ze wilden dat ik deed. Ik heb mijn best gedaan om ook alleen Nederlands te praten, ook al bestonden mijn zinnen soms alleen maar uit losse woorden zonder een echte zinsstructuur. Ik vroeg bijvoorbeeld bij het middageten niet: “Zou je me alsjeblieft de boter kunnen geven?”, maar ik zei alleen maar: “Boter… eh… alsjeblieft”. Het voelt beter om op het einde tenminste nog “alsjeblieft” of “dank u” te zeggen. Het kamp was een hele toffe ervaring en ik heb een hoop geleerd. De mensen om me heen hadden veel geduld met mij en ze zeiden altijd dat mijn Nederlands beter wordt. En toch voelde ik me soms nogal hulpeloos en dom.
Wat doe ik mijzelf aan!
Dat doet me denken aan een situatie waarin iemand me heel verbaasd vroeg waarom ik mezelf dat aandoe, de taal leren. Met Engels zou men in België toch ook ver komen. Dat is wel waar, maar ik wil hier leven en ik vind dat je dan toch ook de taal van het land zou moeten kunnen spreken. Of ja… in het geval van België toch minstens één van de talen van het land. Ik heb ook het gevoel dat de mensen het appreciëren als men de taal leert, ook al zijn ze nog zo verrast. En bovendien hou ik van de taal! En ik kijk al uit naar de dag waarop ik dit artikel zelf in het Nederlands kan schrijven (en tot dan ben ik erg dankbaar voor de mensen die de artikels voor mij vertalen).
Een grappige situatie
Er zijn ook echt grappige situaties. Laatst sprak iemand me bij de bushalte in het Frans aan en vroeg of ik Frans spreek. Ik zei van niet – in het Nederlands. De man lachte nog altijd naar mij en begon in het Nederlands tegen me te praten. Ik schudde mijn hoofd wat verlegen. In het Engels maakte ik hem duidelijk dat ik geen woord verstond van wat hij zei. Toen verdween zijn glimlach. Hij sprak geen woord Engels. Wat nu gedaan? Gelukkig bestaat er een internationale taal met handen en voeten. Op het einde van ons ‘gesprek’ kon ik hem zelfs een beetje helpen met zijn vraag en we namen lachend afscheid. Dat is sowieso het belangrijkste: met jezelf kunnen lachen.
Zoals ik eerder gezegd heb, God is niet onder de indruk van onze zwaktes. Het enige dat belangrijk is, is dat wij beschikbaar zijn voor God. Als hij ons dan voor persoonlijke uitdagingen stelt, zal hij er ook voor zorgen dat we ze aankunnen. Ook als het wat werk, geduld en ook humor vraagt.
