“Voor hoe lang blijf je?” Dat is een van de eerste vragen die ik krijg hier, na de vraag waar ik vandaan kom. De vooronderstelling achter deze vraag spijt me erg. Het gaat er van uit dat een zendeling na een bepaalde tijd vertrekt, meestal na een korte tijd van minder dan een jaar. In veel gevallen is het ook een vorm van de verwachtingen juist afstellen: hoeveel investering is deze persoon waard? Want de mensen leren je graag kennen, en dat kost tijd en moeite.
Als ik dan antwoord dat ik blijf, kijken ze me vreemd aan, “Je blijft? Ja maar, voor hoelang?” Meestal zeg ik dan dat dit van God afhangt, maar dat wat mij betreft ik hier woon en werk. Na dit antwoord veranderde hun houding vaak opmerkelijk.
Vanwege het verschil dat dit antwoord maakt vroeg ik verschillende vrienden naar wat ze ervan vonden. Het antwoord van een vriend was typerend, afgezien dat iedereen bewondering had voor zendelingen of vrijwilligers. Hij kwam uit een gemeente die geleid werd door zendelingen. Hij zei, “het waren echt fijne mensen, maar op het moment dat je ze begon te kennen – en hun Spaans redelijk was – gingen ze weer weg.”
Een belangrijke waarde hier is compromiso, toewijding of commitment. Helaas een waarde die wij vaak verloren zijn, ik net zo goed. Ook ik niet kan beloven dat ik nooit vertrek, en vind de gedachte dat ik de mogelijkheid hebt om terug te gaan als ik dat zou willen best prettig. Maar het feit dat ik niet al mijn ticket terug geboekt hebt, maakt het voor hen de moeite waard in een vriendschap te investeren.
Het fundament van de kerk hier gebouwd is door zendelingen. Zendelingen van de oude stempel. Zendelingen die zijn gebleven, die wisten dat ze alles achter lieten en nooit meer terug zouden gaan. De meesten van hen zijn in deze grond begraven. Ik bewonder hen voor de opofferingen die ze gemaakt hebben en voor de toewijding die ze hadden. Ik doe het ze niet na.
Hoewel ik niet kan beloven dat ik hier voor altijd blijf, weet ik wel dat ik wil investeren hier. In mensen, in relaties. Want de toekomst van de kerk moet gebouwd worden door de locale christenen. Het is juist daarom dat ik graag wil bijdragen aan het toerusten van de mensen hier. Mensen die hun cultuur door en door kennen. Mensen met een hart voor hun land. Mensen die blijven.
