In 1994 werd ik student aan het toenmalige Bijbelinstituut (de tegenwoordige ETF). Ik was jong in het geloof en vurig. Ik wilde niet te lang op de schoolbanken zitten want ... Gods koninkrijk riep. Toen ik mij inschreef was ik van enkele zaken niet op de hoogte.
- Er was een seminarie communicatieve vaardigheden met allerlei oefeningen om gespreksvaardigheden aan te leren of te verbeteren.
- Er was een practicum evangelisatie: we moesten twee aan twee uitgaan om studenten te interviewen.
- Er werd van ons verwacht dat we per week een aantal uren huishoudeliijk werk zouden doen.
Dit alles was destijds heel bedreigend voor mij. Had ik het vooraf geweten, dan was ik aan de opleiding niet eens begonnen. Ik ben ervan overtuigd dat God erover gewaakt heeft dat ik deze zaken niet te vroeg zou ontdekken. Maar toen ik eenmaal aan boord geklommen was, zat er niet veel anders op dan te varen. De huishoudelijke taak die mij toebedeeld werd, bestond uit het schoonmaken van trappen. Vier uur per week mocht ik de grote trap van helemaal bovenaan op de vierde verdieping tot in de kelder schoonmaken. En daarnaast ook de kleine trap boven het terras (die ging maar over drie verdiepingen).
Het heeft mij in het begin wel moeite gekost. (Ik had toch – vooral administratieve – bekwaamheden die de andere studenten niet hadden? Daar had de school veel beter gebruik van kunnen maken! – Je kent dat soort redeneringen vast wel…) Maar ik wilde mijn verplichtingen nakomen. Dus ik zorgde dat de trappen elke week schoongemaakt werden. En toen gebeurde er een wonder. Ik begon ervan te genieten! Ik wist dat de Heer bij mij was en dat ik daar op school op de juiste plaats was. En tijdens het schoonmaken vulde de Heer mijn hart met zo’n intense vrede en vreugde, dat het niet te beschrijven is. Tot op vandaag is deze ervaring een van de hoogtepunten in mijn geestelijk leven. Het mooie is dat dit voor iedereen weggelegd kan zijn. Het jammere is dat wij er toch vaak onze neus voor ophalen.
Ik was in dezelfde periode lid van een evangelische vereniging die enkele keren per jaar een (evangeliserend en interkerkelijk) weekend organiseerde voor zo’n honderd mensen. Op een keer was er een gast die de toiletten opzettelijk bevuilde. Iemand van de leiding had dit ontdekt en ging ’s morgens in alle vroegte de toiletten zelf schoonmaken. Op een evaluatievergadering achteraf kwam dit ter sprake. Er bestond een vermoeden van wie de dader kon zijn. Er gingen stemmen op om hem de volgende keer uit te sluiten. Maar de vrouw die de toiletten schoongemaakt had, wilde daar niet van weten. Die man moest ook in de toekomst toegelaten worden omwille van de liefde van Jezus. In de discussie zei op een bepaald moment iemand: ‘Ja, maar voor Jezus was het gemakkelijk. Hij hoefde geen toiletten schoon te maken.’
Deze opmerking heeft mij geshockeerd. Ik dacht: ‘die heeft er nog niets van begrepen.’ Wij hebben er geen idee van wat Jezus allemaal gedaan heeft uit liefde voor mensen die Hij ontmoette. Maar we weten wel dat Hij de voeten waste van de apostelen (Johannes 13). Jezus heeft intens voor ons geleden. Het kruis vormde zeker het hoogtepunt van zijn reddingswerk. Maar onze redding besloeg heel Jezus’ leven van zijn eerste adem tot zijn laatste. Op elk moment was Hij gericht op de wil van de Vader. Hij heeft ons voorgeleefd wat het betekent om naar Gods beeld geschapen te zijn. Hij, die in de gestalte van God was (Filippenzen 2:5), heeft zich diep vernederd om ons te dienen. Wie Hem wil volgen, zal deze weg moeten gaan.
God heeft Jezus opgewekt uit de doden – op de derde dag stond Jezus op. Hij zit nu aan de rechterhand van Gods troon, bekleed met alle macht. Maar... met doorboorde handen en voeten.
Lees als je kunt Marcus 14 en 15, en zing af en toe eens dat mooie lied: ‘Hij kwam bij ons heel gewoon’ (Opwekking 268).
